Als kinder- en jeugdpsychiater kwam ik eigenlijk nooit in aanraking met euthanasie. Ik ben me erin gaan verdiepen, toen Kit Vanmechelen in 2016 bij EE (Expertisecentrum Euthanasie, toen nog Levenseindekliniek) ging werken. Zij vroeg me in 2017 om een second opinion te doen. Ik vond dat spannend, maar ik merkte, dat theoretische twijfels kunnen verdwijnen als je oog in oog staat met iemand, die ondraaglijk en uitzichtloos lijdt en zo graag daaruit verlost wil worden. In de afgelopen jaren heb ik vaak second opinions gedaan. Recent heb ik zelf euthanasie verleend, omdat ik toch met een vraag van een eigen patiënte geconfronteerd werd. Ik schrijf vaak blogs op medisch contact over euthanasie bij psychische aandoeningen in de hoop het begrip ervoor te vergroten, ook het begrip voor de familie. Samen met Kit schrijf ik een boek hierover, waarin we ook de patiënten en hun familie aan het woord laten.
Bij Esther, de dochter van Ellen en Rob deed ik de second opinion. Ik vroeg haar of ik over haar mocht schrijven en dat sloot erg aan op haar eigen wens ooit nog eens een boek te schrijven. Ik hield met haar en haar ouders contact tot haar euthanasie. Teksten van Esther zullen komen in het boek wat ik schrijf met Kit. Ellen wilde graag ook iets doen met haar ervaring. Ik geloof erg in de waarde van lotgenotencontact. Niemand snapt je beter dan iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als jij. Zo ontstond het idee voor een groep voor ouders. Samen met Kit brachten we een aantal ouders bij elkaar en deden de aftrap. Vervolgens namen zij het over. Ik draag ‘In liefde laten gaan” een heel warm hart toe en blijf graag betrokken als adviseur.
Menno
