Mijn naam is Ron Ippen, en ik ben de partner van Yvette. Sinds 2003 hebben wij een samengesteld gezin met vier kinderen: Milou, Sterre, Olav en Jasmijn. Op 8 augustus 2023 hebben we Milou op 26-jarige leeftijd in liefde laten gaan.
Milou heeft haar leven lang gestreden om het leven te omarmen en een plek in de wereld te vinden. Op 11-jarige leeftijd werd ze uit huis geplaatst en verhuisde ze tussen verschillende woonplekken en instellingen. Een hoop verschillende diagnoses heeft zij afgelopen jaren gekregen, borderline, autisme, angststoornis, depressie en ga zo maar door. Uiteindelijk kreeg ze, na begeleid wonen, een eigen flat met ambulante hulp.
Milou woonde ruim twee jaar in haar flat, welke ze het eerste jaar huurde via de GGZ. Als ze geen overlast veroorzaakte en de flat netjes hield, mocht het huurcontract na een jaar op haar naam komen. Ze had o.a. een vorm van autisme, wat ervoor zorgde dat alles altijd keurig opgeruimd was dus dat was voor haar geen enkel probleem. Ze bleef altijd vechten door middel van verschillende cursussen & therapieën.
Op 10 januari 2023 werden we door haar buurvrouw gebeld en vernamen we dat Milou weer opgenomen zou worden in de crisisopvang van de GGZ in Heiloo. Ze heeft na deze datum nooit meer in haar flat gewoond. In april zijn we het euthanasietraject gestart. De eigen psychiater van Milou heeft naar haar geluisterd en is naast haar gaan staan en samen met ons het traject doorlopen.
Wat betekent de stichting voor ons?
Yvette heeft zich op 2 april 2023 aangemeld bij de stichting en is in contact gekomen met de organisatie, terwijl Milou zich op dat moment in de gesloten crisisafdeling bevond. Door het regelmatige contact tussen Yvette en Bianca, ervoeren zij als moeders veel wederzijdse steun. Dit gaf ook mij, als vader, steun en de mogelijkheid om ervaringen uit te wisselen. Het gevoel van gehoord en begrepen te worden was zeer waardevol tijdens onze “gezinsreis”. De stichting biedt niet alleen ondersteuning, maar geeft mij ook de kans om mee te denken en te praten over dit complexe en emotionele onderwerp binnen de maatschappij.
Heb ik het leven weer opgepakt?
Yvette en ik hadden twee restaurants in Den Helder en Julianadorp. Na Milou’s overlijden moesten we onze emoties opzijzetten en verantwoordelijkheid nemen voor 50 medewerkers. Dit was erg zwaar, dus verkochten we één bedrijf om meer tijd voor elkaar en ons gezin te hebben.
Ik sta nog steeds in de overlevingsmodus en probeer Yvette te steunen. Zij worstelt met rouw en zoekt manieren om het leven weer aan te gaan.
Hoe ga ik om met mijn verdriet?
Ik weet niet goed hoe ik dit kan beantwoorden. Het gemis is altijd aanwezig, en muziek of een filmpje kan mijn emoties triggeren en me laten beseffen dat onze dochter er niet meer is. Dat besef komt soms ineens op, maar meestal probeer ik sterk te zijn voor de mensen om me heen.
