Mijn naam is Mariëlle en ik ben en blijf voor altijd mama van twee prachtige dochters: Naomi en haar zusje Zoé. Op 23-02-23 is Zoé voor altijd gaan slapen. Na ruim tien jaar tussen hoop en wanhoop te hebben geleefd, kreeg Zoé eindelijk de rust waar zij zo naar verlangde – de rust die ik haar zo gunde.
Zoé Sterre, 27 jaar.
Voor altijd 27.
Wat betekent onze stichting voor jou?
“Met de stichting kwam ik in contact toen Zoé nog bij ons was. Ik had en heb nog steeds enorm fijne gesprekken. Het begrip en de steun die ik kreeg en nog steeds krijg van Ellen en Bianca is niet in woorden te vangen. Alleen maar liefde voor hen. Zonder woorden elkaar voelen. Waar ik in de ‘echte wereld’ vaak word teleurgesteld, vind ik bij de stichting altijd dat luisterend oor.”
Heb jij je leven weer kunnen oppakken?
“Ik stortte in de ‘hoe overleef ik’-stand en daar ben ik nu een heel klein beetje uit aan het komen. Van overleven naar doorleven. Wat voor mij een dubbele betekenis heeft. Ik weef Zoé door mijn dagen; in alles is zij erbij. Ik noem het vaak ‘genieten zonder glans’. Ik schrijf mijn gedachten en de nieuwe herinneringen die ik maak aan haar in mijn dagboek. Ik verweef er oude herinneringen doorheen. Ik schrijf mijn dagen aan haar, zodat ze weet wat ik heb gedaan zonder haar. Zo blijft ze altijd deel van mijn leven, ondanks dat ik zonder haar moet doorleven. Doorleven in door leven. Mijn verdriet, mijn tranen, mijn gedachten op papier.”
Hoe ga jij om met jouw verdriet?
“Naast Stichting In liefde laten gaan heb ik ook mijn oudste dochter, mijn zusje en hele lieve vrienden. Ik woon in een geweldige buurt, waar ik altijd mag zijn met mijn verdriet. Ik mag leunen op veel lieve mensen. Ik mag verdrinken in mezelf en vind mijn houvast ook weer terug. Vasthouden en houvast vinden. Ik leef gebroken in het nu, met rauwe randen van rouw.
Het leven oppakken? De dagen gaan voorbij, maar ik sta stil. Nog altijd stil op 23-02-23. De tijd gaat verder, ik ga verder. Kwetsbaar in mijn kracht. Het gemis wordt elke dag groter, de tranen zijn er elke dag. Vaak niet zichtbaar, maar gevangen in de pijn die ik meedraag.
Ik mis voor altijd de liefste Zoé. Mijn kleintje.
Overal. Altijd.”