Ik ben Geke de Jong, 63 jaar. Van oorsprong ben ik Fries, geboren te Drachten en sinds 1971 woonachtig in Utrecht. Sinds 1996 woon ik in Houten, Utrecht. Ik ben moeder van twee mooie dochters: Natasja en Denise. Helaas ben ik ook weduwe sinds 2000, toen mijn man overleed. De meiden waren toen 7 en 5 jaar oud.
Ik heb me altijd 200% ingezet voor de kinderen: school, sport, cultuur… Ik was overblijfmoeder, klassenouder, etc. Ook werkte ik parttime bij Albert Heijn, waar ook de meiden gewerkt hebben tijdens hun studietijd.
In 2020 liep ik helaas tegen Long-Covid aan, zodat ik in 2022 volledig afgekeurd werd. Ik verhuisde in 2021 naar een appartement, dichter bij Natasja.
Natasja was hoog begaafd en verveelde zich op de lagere school. Ze ging naar het gymnasium, waar het automutileren begon. Ze sloot zich aan bij autisten op school. Bij GGZ/Altrecht liepen we echter tegen de muur. “Ze moest zich maar aanpassen”? Ze studeerde in Leiden eerst 2 jaar medicijnen, maar coschappen en contact met mensen was te veel gevraagd. Ze ging Religie studeren. In 2017 stortte ze in; autisme-burn-out. Toen kreeg ze de diagnose ASS, maar stopte het functioneren in de maatschappij.
Ze kwam bij Lister te wonen. Na diverse crisisopnames en een langdurige opname in Lorna Wing, vroeg ze op 5 mei 2022 de EcE aan. Haar toenmalige verzorgers waren geweldig en steunden haar overal in! Na 693 dagen wachten kreeg Natasja op 27 maart 2024 ‘de rust die ze wilde’.
Natasja laat een boek achter: ‘Laat me gaan als de bomen bloeien’. Het boek is ook besproken in een podcast, ‘Daar vinden wij iets van’ (Hansje Kok). Tevens is er een interview geweest in een regionale krant en het AD. Ook een interview in ‘Relevant’ (NVVE). Denise en ik gaan binnenkort de preview bekijken van de documentaire die gemaakt is van haar laatste 6 maanden in deze wereld.
Ik woon iets verder vanaf mijn jongste die ondertussen samenwoonde in Meteren. Ze rijdt dagelijks over de beruchte A2, naar haar werk als Long-fysiotherapeut in de revalidatie te Utrecht.
Wat betekent de stichting voor ons?
Ik denk erkenning, herkenning ook. Samen met het gevoel dat je er niet alleen voorstaat. De taboes rondom euthanasie bij psychisch lijden zijn nog niet doorbroken. Het geeft steun, je verhaal kwijt kunnen bij een contactpersoon. Maar ook het begrip, geen oordelen. Oordelen doen er al zoveel, zonder dat men het hele verhaal kent. De beladenheid ontbreekt hier, en je voelt je gehoord en begrepen. De ontmoetingsdag is bijna een warm bad, het spreekwoord ‘gedeelde smart’ past hier wel. Allemaal hetzelfde meegemaakt. Dat maakt contact leggen makkelijk.
Ik ken de situatie van na het overlijden van mijn man, je verliest altijd mensen waarvan je dacht dat ze naast je stonden. Datzelfde herhaalde zich bij Natasja, maar nog heftiger. Dan blijkt de buur of verre vriend ineens de persoon die wel begrip heeft. Zo werkt dat ook bij de stichting. Dat is ook de reden dat ik mezelf als contactpersoon heb opgegeven.
Heb ik het leven weer opgepakt?
Ja, maar het gevoel is dubbel. Ineens is het gemis van mijn man heftiger, het gevoel in je eentje hier door te moeten. Ik weet dat verdrinken in je verdriet van het gemis, niet helpend is. Rouw is een proces dat onvoorspelbaar is. Er staat geen tijd voor, er zijn geen richtlijnen, gewoon je gevoel volgen. De impact van het verlies van een kind is zo anders dan je man verliezen. Het navelstrengetje zit ertussen, denk ik. Je verliest iets van jezelf. Ik ga niet in een hoekje zitten. Ik heb genoeg creatieve uitdaging, net als Natasja: ik haak en borduur, schilder en bak tegenwoordig (net als Denise) zelf Desem-brood. Niet alles gaat goed, het gemis van Natasja maakte ook duidelijk hoeveel tijd ik samen met haar doorbracht, voor haar zorgde. Hoewel ik van de begeleiders geleerd heb, ik mag ‘moeder’ zijn, de leuke dingen doen. Zij doen de ‘zorg’, of nemen in ieder geval een groot deel daarvan over.
Hoe ga ik om met mijn verdriet?
Ik heb al sinds 2004 een psycholoog, geweldig om daar alles neer te leggen, hulp krijgen bij het proces. Ook al moet je dat grotendeels zelf ervaren/doen. Maar ook mijn huisartsen, mijn vorige is met pensioen maar ik zie en ontmoet hem nu nog regelmatig, als goede vriend. Hij heeft ‘alles’ met ons meegemaakt, steunt me nu nog. Maar ook zijn opvolgster is haar gewicht in goud waard: tijd, en een gewillig oor.
Op zich heb ik met de dood van Natasja, minder moeite dan toen ik weduwe werd. Ander dimensie, andere tijd. We hebben het hele proces samen gedaan. Vanaf de aanvraag 5 mei 2022, tot de euthanasie op 27 maart 2024. De dood is, rust zei Natasja. Dat gaat deels op. Want je angsten van de voorgaande jaren, volop ‘aan staan’, de stress. Die nemen maar geleidelijk af.
Met de juiste vrienden om je heen, dat hoeven er niet veel te zijn, gaat het leven weer verder, en krijgt het gemis vanzelf een vaste plek in je hart, je hoofd. De herinneringen blijven en kleuren de tijd die er geweest is, maar ook dat wat nog komt. Op 3 april a.s. hebben we de preview van de documentaire die met Natasja gemaakt is… Ik ben trots op wat ze heeft bereikt ondanks haar ‘struggles’, maar ook op wat ze nalaat.
