Dit verhaal heeft mij erg aangegrepen. Ik heb deze jongen als kleuter in mijn klas gehad. Het was toen al een bijzondere jongen, die het soms erg moeilijk met zich zelf had. Ik heb bijna 40 jaar voor de klas gestaan, en dus heel wat kinderen les gegeven, maar er zijn altijd een aantal kinderen die je bijblijven, en daarvan is Tomas er één. Ik heb hier zelfs nog 2 bollen voor het raam hangen die ik van Joke heb gekregen(de moeder van Tomas) omdat ze het er erg moeilijk mee had, zoals Tomas was, en ik er dus ook mijn mening over had. Maar ze heeft me bedankt door me 2 bollen te geven, die dus nog steeds voor mijn raam hangen.
De zoon van mijn partner heeft in 2019 op 23-jarige leeftijd een eind aan zijn leven gemaakt, ook na heel veel behandelingen en therapieën.( Wij waren al samen vanaf het jaar 2000, dus ik kende zijn zoon ook heel goed. Hij was vaak bij ons en we hadden goed contact met hem)
Wij hebben hem aan alle kanten gesteund en geprobeerd te helpen, maar het leven was te zwaar voor hem. Hij voelde zich niet begrepen. Hij wilde niet wachten op het oordeel van de NVVE, dus hij heeft het alleen gedaan door pillen te slikken. Een eenzame dood helaas. We hebben het een plekje kunnen geven, maar ik vind het heel mooi om te lezen dat ouders hun kind in liefde laten gaan, en dat hier een stichting voor is opgericht. Het is een verschrikkelijke beslissing, maar soms is dit het beste.
Wil je graag op de hoogte blijven van onze activiteiten? Meld je hieronder aan voor onze nieuwsbrief. Hier kun je onze eerder verzonden nieuwsbrieven lezen.
2 reacties
Dit verhaal heeft mij erg aangegrepen. Ik heb deze jongen als kleuter in mijn klas gehad. Het was toen al een bijzondere jongen, die het soms erg moeilijk met zich zelf had. Ik heb bijna 40 jaar voor de klas gestaan, en dus heel wat kinderen les gegeven, maar er zijn altijd een aantal kinderen die je bijblijven, en daarvan is Tomas er één. Ik heb hier zelfs nog 2 bollen voor het raam hangen die ik van Joke heb gekregen(de moeder van Tomas) omdat ze het er erg moeilijk mee had, zoals Tomas was, en ik er dus ook mijn mening over had. Maar ze heeft me bedankt door me 2 bollen te geven, die dus nog steeds voor mijn raam hangen.
De zoon van mijn partner heeft in 2019 op 23-jarige leeftijd een eind aan zijn leven gemaakt, ook na heel veel behandelingen en therapieën.( Wij waren al samen vanaf het jaar 2000, dus ik kende zijn zoon ook heel goed. Hij was vaak bij ons en we hadden goed contact met hem)
Wij hebben hem aan alle kanten gesteund en geprobeerd te helpen, maar het leven was te zwaar voor hem. Hij voelde zich niet begrepen. Hij wilde niet wachten op het oordeel van de NVVE, dus hij heeft het alleen gedaan door pillen te slikken. Een eenzame dood helaas. We hebben het een plekje kunnen geven, maar ik vind het heel mooi om te lezen dat ouders hun kind in liefde laten gaan, en dat hier een stichting voor is opgericht. Het is een verschrikkelijke beslissing, maar soms is dit het beste.
Rust zacht kerel